Marillion / Fish en de ‘Jester’

In 1983 bracht Marillion het debuutalbum A script for a Jester’s tear uit. Het bleek een eerste album waarop de Jester (een nar) de hoofdrol opeiste. Tot aan het laatste album van Fish blijft deze figuur regelmatig op de hoezen van Marillion en Fish terugkomen.

De hoes van A script for a Jester’s tear vertelt vele kleine verhalen. Op de achterkant van de hoes staat de eerste EP die Marillion uitbracht, Market square heroes, als poster afgebeeld. De nar op de voorkant heeft een viool in zijn hand en schrijft muziek voor The game is over. Deze tekstregel komt terug in het titelnummer van het album. In de vioolkoffer ligt de tekst van een wereldberoemd lied over een gebroken hart, The Beatles’ Yesterday. De figuur van de nar heeft een tegenstrijdigheid in zich. Van buiten de vrolijke clown, van binnen zwaarmoedig en somber. De nar laat naar buiten zijn masker zien en toont zijn ware gevoelens niet.

Tekenaar Mark Wilkinson (ook vriend van zanger Fish) haalde zijn inspiratie uit de hoes van een ander album, namelijk Gottle-O-Gear van Fairport (of ook Fairport Convention genoemd). De lijn die Fish en Wilkinson inzetten vanaf het allereerste debuut werd de centrale lijn in de hoezen van alle Marillion albums waar Fish op zingt.

Terugkeer van de nar

Op het tweede Marillion-album, Fugazi, ligt de nar op bed. Duidelijk ongelukkig en dronken. Zijn kleurrijke pak is gescheurd. In de spiegel is echter op surrealistische wijze te zien dat de nar zijn pak en muts nog wel aan heeft. Met de roos in de ene en een glas wijn in de andere hand lijkt de nar ten onder te gaan aan zijn verdriet. De symboliek op de hoes van Fugazi gaat verder door de introductie van de stelende ekster en de van kleur veranderende kameleon. Op het meest bekende album Misplaced Childhood verdwijnt de nar uit beeld. De nar is op de voorzijde vervangen door een jongen in uniform en op de achterzijde van het album springt de nar als een hordeloper uit het raam. Op het vierde studioalbum van Marillion met Fish, Clutching at straws, staat de nar aan de bar. Herkenbaar door het uit zijn jaszak stekende narrenpak. Opvallend is dat Fish in het nummer Sugar mice zingt dat hij te vinden is op ‘number one at the end of the bar’. De centrale bar waar het verdriet verdronken wordt in alcohol zit Fish aan de ene kant van de bar en helemaal aan de andere kant staat de nar. Wie staat er op de eerste plek aan het einde van de bar?

Marillion neemt afscheid van de nar

Met het vijfde album neemt Marillion afscheid van Fish. Steve Hogarth neemt de zang vanaf dat moment voor zijn rekening. op de hoes van Season’s end lijkt de Jester definitief weg te vallen. In de hoes waarop de vier elementen weergegeven worden, valt de muts van de nar uit de lucht. Marillion breekt niet alleen met de zanger, maar ook met de andere terugkerende symbolische figuren en de getekende hoezen van Mark Wilkinson.

Fish zet de traditie voort

Fish houdt echter vast aan de nar. op zijn debuutalbum Vigil in a wilderness of mirrors staat de nar te zien als één van de bestormers van de heuvel. Op zijn tweede album Internal exile staat de nar weer prominent op de voorkant. Met zijn rug naar de kijker staat de nar met een zwaardachtige stok strijdlustig te kijken naar het zwart-witte portret van Fish. Op de hoezen daarna is de nar niet meer te zien. Echter keert de nar in het artwork van Weltschmerz nog een maal terug. Het afscheid van Fish is ook het afscheid van de Jester. Op die wijze benadrukt Fish nogmaals dat de nar hem verbeeldde.