U2 – Achtung baby

Op 19 november 1991 kwam het zevende album uit van U2. Na het commerciële succes van The Joshue Tree en Rattle and hum kreeg de groep vaal kritiek. U2 werd neergezet als pretentieus en bombastisch. Beschuldigingen dat de band aan grootheidswaanzin leed en zelfingenomen was, deden de ronde.

Met het ‘nieuwe Europa’ na de val van de Berlijnse muur koos U2 ervoor om het album op te nemen in de Hansa Studio’s in West-Berlijn. De studio waar bijvoorbeeld David Bowie zijn baanbrekende Berlijnse-triologie heeft gemaakt. Het opname proces ging niet van een leien dakje. Tijdens de Kers van 1990 bediscussieerden de leden van U2 hun toekomst. Bij het beluisteren van de Berlijnse tapes kwamen de vier mannen tot de conclusie dat het materiaal beter was dan ze eigenlijk dachten. In februari 1991 zette U2 de opnames voort in Dublin.

Achtung baby is een koerswijziging van U2. De invloeden van acts zoals The Prodigy, Nine Inch Nails, Einsturzende Neubauten en The Young Gods veranderde het geluid van U2. Het traditionele rockgeluid werd elektronischer. De band klonk rauwer dan op voorgaande albums. De teksten zijn bitter, verwrongen en venijnig. Bono zingt over zwakte, hypocrisie en ontoereikendheid. Achtung baby is daarmee het album met de donkerste thema’s dat U2 maakte. Tegelijkertijd zijn de teksten luchtiger, minder serieus, seksueler en voor meerdere uitleggen vatbaar in vergelijking met de voorgaande albums van U2. Deze tegenstrijdigheden

De band werkte voor de album cover samen met Anton Corbijn. Het kleurrijke was de opdracht voor Corbijn. De ommekeer na de stemmige zwart-witte hoezen van The Joshua Tree en Rattle and hum kon niet groter zijn. Alhoewel de band Corbijn de indruk gaf dat er een keuze voor één foto gemaakt zou gaan worden, had Bono altijd de collage al in zijn hoofd.

Tijdens de bijbehorende Zoo TV-tour toonde U2 zich de meesters van de ironie. Juist de grootheidswaanzin en zelfingenomenheid werden zo enorm vergroot dat het de zelfsport ver overtrof. Achtung baby betekende in 1991 een nieuw hoofdstuk voor U2 en kreeg de waardering van de vele critici.