Richard Melville Hall (Moby) loopt al weer een tijdje mee. Sinds zijn debuut in 1992 heeft hij dertien albums en één verzamelaar aan de man weten te brengen. Nu ligt album veertien in de cd-speler.

En wat het eerste opvalt is dat Moby nog steeds klinkt als Moby. Ook op Everything was beautiful, and nothing hurt herhaalt Moby naar hartelust zijn eenvoudige teksten met een boeket van zware elektronica en vette beats. De tekstherhaling werkt inmiddels wel tegen op dit album ‘caution where we are’ (Mere anarchy), ‘tell the best of it’ (The waste of the sun) en ‘so far from home’ (Like a motherless child) testen de luisteraar op uithoudingsvermogen.

The last of goodbyes is het eerste (en enige) hoogtepuntje. De spraakzang doet in de verte aan Robbie Robertson denken en het ijle refrein straalt de eenzaamheid en verlatenheid uit die je bij deze track mag verwachten.

Aan de ene kant is het een prima album met aardige songs en dansbare sound, aan de andere kant is het wel heel erg voorspelbaar. Moby scoort net aan een voldoende.

Eindoordeel: 5,6