Ongelukken, liefdesverdriet en een carrièrevloek hebben het Brighton-duo geteisterd op weg naar hun nieuwe LP, de toepasselijk – welbewust getitelde Get Tragic. Drummer Steven Ansell verwoorde het als: “We hadden elkaar een hekel aan elkaar gekregen.“. We kwamen aan het einde van het vierde album en hadden zoiets van: “Fuck you, ik wil je nooit meer zien“. Na alle onderlinge problemen is het nieuwe album veel minder scherp dan je zou verwachten.

Het duo klinkt als een goed lopende band. Afwisselende songs vullen het album. Echte explosies in muziek en tekst blijven uit. Met Eye to eye en Mexican dress opent de plaat melodieus en voortstuwend. Het geluid klinkt dieper door de gebruikte elektronica. Howl heeft een springerige beat en brengt wat meer agressie in de plaat. Get tragic luistert makkelijk weg en is geen gecompliceerde moeilijke plaat geworden. Anxiety, Vertigo en Elija sluiten het album iets steviger dan het voorgaande af.

De vergelijking met The Kills of The White Stripes ligt misschien wel voor de hand. Laura-Mary Carter en Steven Ansell zijn immers ook een man-vrouw duo die zich baseren op een sounds van drums, gitaar en zang. Blood Red Shoes slaat muzikaal echter een andere richting in. Meer melodie en minder dynamische scherpte. Bangsar komt het dichtste bij de sound die je van het duo zou verwachten.

Prima album van Blood Red Shoes met weinig echte verrassingen.

Eindoordeel: 7,5