De verkeerde fout van Borokov Borokov zet je net als in de titel continue op het verkeerde been. refereert deze titel aan de uitspraak van Louis Andriessen dat een componist de ‘goede foute noten’ moet gebruiken? Het is een vraag die even in gedachten springt, maar de eerste elektronische toon klinkt al uit de speakers.

De eerste klanken van Op hotel bouwen langzaam uit tot een puffende mechanische beat. Door de hypnotiserende geluiden raak je verzeilt in een samenvoeging van veelkleurige elektronische geluiden. Het is Arne Omloop, Boris van den Eynden en Noah Melis gelukt om een plaat te maken die tegelijkertijd moeilijk en ontoegankelijk is, maar ook van de eerste tot de laatste noot intrigerend, zodat je als luisteraar niet los kan laten en ademloos het album beluistert.

De gekke geluidjes en sounds doen aan de jaren 80 synthesizers denken. Deze retro sound geeft een bekend gevoel, maar wordt vervreemdend door het innovatieve gebruik. Op dit album spelen de vele gasten weer een eigen rol, waardoor de variatie alleen maar groter wordt.

Het “David Gilmour: Elko Blijweert (De grauwe panther)” op de hoes geeft het geluid dat de gitarist maakt goed weer. De melodieuze gitaarsolo na drie minuten in dat nummer heeft de ritmiek en gitaarsound die David Gilmour (Pink Floyd) ook zou kunnen maken. De gebruikte beats en geluiden zijn contrasterend en aanvullend. De negen composities vormen een vreemde eenheid. Waarbij de vergelijking met Anton Webern’s ‘Klangfarbenmelodie’ deels wel opgaat.

Borokov Borokov maakt de meest gekke plaat die echt leuk is om te luisteren. De verkeerde fout is eigenlijk gewoon goed.