Bruce Hornsby – Non secure connection
Sinds zijn succesvolle debuut met The way it is brengt Bruce Hornsby nog af en toe nieuwe albums uit, Non secure connection in zijn nieuwste en volgt Bridge of the Noisemakers (2011) op.
Meerstemmige koortjes, elektronische geluiden en effecten, vervormde stemmen in Cleopatra drones komt het allemaal voorbij. Niet dat Hornsby de muziek helemaal opvult, maar de opener klinkt rijk en heeft een mooie opbouw. Time, the thief is bijna a capella. Met minimale begeleiding weet de pianist een soms wat vreemd bijna stilstaand liedje te componeren. Non secure connection is ook een intrigerend vreemd nummer. Hornsby lijkt in zijn arrangementen en songopbouw een klein beetje op Peter Gabriel.
Op drie nummers gaat Bruce Hornsby de samenwerking aan. In The rat king (met Rob Moose) horen we Hornsby eindelijk op de piano. Het uitstekende Bright star cast (met Living Colour’s Vernon Reid en Jamila Woods) heeft een lekkere beat. Net als Anything can happen (met Leon Russell en Rob Moose) heeft een lekkere vibe. Een springerige melodie en hakkelende akkoorden kenmerken Porn hour. In afsluiter No limits begeleid Hornsby zichzelf met herhaalde patronen op de piano, waarbij het nummer echt op gang komt in het refrein.
Geen hit of pianonummers zoals we Bruce Hornsby kennen van The way it is, maar tien liedjes met enige mate van diepgang en uitstekende arrangementen. Zware luisterkost en geen alledaagse muziek.
Eindoordeel: 7,5