Christopher Walkman maakt enigszins vreemde liedjes die met één been in de hedendaagse slacker staan en het andere been in recht-toe-recht-aan post-punk met neo-psychedelische invloeden. Muren van gitaargalm en een zware warme deken van melancholie worden afgewisseld met luchtige folkliedjes, een dromerige, ongeschoolde stem en ontwapenende teksten.

Slechts drie liedjes telt deze Ep van Christopher Walkman. Paranoid rammel-rockt er lekker in en is afgelopen voor je er erg in hebt. De repetitieve teksten lijken het tempo en de urgentie te vergroten. Untitled tapt uit een ander vaatje. Dromerig en zweverig start het nummer om na anderhalve minuut aan te zwellen. Doing fine is alweer de afsluiter. Deze sleept en klinkt wat neerslachtig. Deze EP is vrij kort. Dat is jammer, want net op stoom is het alweer afgelopen.

Eindoordeel: 7,5