Op So wie so borduurt Daniël Lohues voort in de lijn van Vlier. Een afwisselende Drentse plaat met blues, pop en luisterliedjes is het gevolg.

Het album heeft niet één overheersende stijl. Met Mag ’t toch wel hopen opent Lohues met een intelligente popballad. Het uptempo Dansen in de modder is een aanstekelijke blues. De toetsen ronken flink in de solo en banjogetokkel geeft een authentiek bluesgevoel mee. Van ’n rivier is een rustiger luisterliedje waarop Lohues begeleidt door een akoestische gitaar bedaard zingt. Het openingstrio geeft daarmee uitstekend weer wat dit album te bieden heeft.

Bijzondere liedjes zijn er alom. Het lukt Daniël Lohues weer om een album te maken met sterke composities. Zijn teksten zijn zoals gebruikelijk een tikje weemoedig, verlangend naar het gewone en bezingt op beeldende wijze alledaagse tafereeltjes. Lohues laat zien dat taal geen barrière is om tot kwaliteitsmuziek te komen.

Daniël Lohues laat horen dat iedereen wel van Drenthe moet houden. Wederom produceert hij een erg goed album.

Eindoordeel: 8,5