DeWolff heeft ondanks de coronapandemie gewerkt aan een nieuw album, Wolffpack. Dat het uitwisselen van ideeën op afstand met online meetings ging hoort bij deze tijd. Ondanks de nieuwe technologie klinkt DeWolff als vanouds.

vanaf Yes we do tot Hope train laat het trio horen hoe ongepolijste retrorock moet klinken. Vette gitaarlicks, een ronkend Hammond-orgel, stampende beats vat DeWollf in afwisselende composities. Opnieuw is de inspiratie uit de jaren zeventig rock duidelijk hoorbaar. Do me doet denken aan een stukje uit Paul McCartney’s Band on the run. Dit rustpunt op de plaat bouwt uit tot een schitterende song. DeWolff laat horen dat ze steeds meer kleur op hun palet krijgen.

In Lady J stuwt de bass de drums verder en zwepen de riffjes in gitaar en orgel de bel verder op. Gedreven klinkt DeWolff op de momenten dat het tempo omhoog gaat en subtiel als het tempo lager is. In R U my saviour klinkt DeWollf vuig en zijn de toegevoegde blazers het ingredient waardoor het nummer een lekkere groove meekrijgt. Met een hevige uitbarsting eindigt dit album, Hope train.

Deze band moet je live horen spelen, want dan overtreffen ze zelfs deze plaat. DeWolff rockt.

Eindoordeel: 9,0