Murder call is het negende album van Duffhues. De tien duistere verhalende songs op het album verwoorden de slechte kanten van mens en dier.

De muziek van Duffhues doet denken aan de muziek van Nick Cave. Niet alleen de duistere thematiek, maar ook de dreigende zang en minimale gedoseerde begeleiding. Duffhues klinkt weliswaar niet zo gevaarlijk en dreigend als een gekooide tijger, maar combineert de waanzin met melancholie. De begeleiding op de elektrische gitaar roept filmische beelden op. Dat werkt uitstekend.

Vanaf de opener Burries alive (over een moordenaar die zijn slachtoffers niet dood, maar verwond en levend begraaft) tot afsluiter One morn (een melancholische song over de onderwereld) boeien de tracks. Wild animals in my house blues geeft de waanzin weer van zowel het jagen als de paniek van het als prooi opgejaagd worden.

Het album is opgenomen in mono. Dat geeft een wat hardere en directere klank, die past bij de uitvoering. Duffhues komt intiem en direct de huiskamer binnen en dat draagt functioneel bij aan de intensiteit van het thema.

Een intrigerend album voor meerdere luisterbeurten.