EOB is de artiestennaam van Ed O’Brian. In het dagelijkse leven is Ed O’Brian gitarist van Radiohead. Op zijn solo-debuut is zijn (waarschijnlijke) invloed op het geluid van Radiohead goed te horen.

Met Shangri-La is bijna een Radiohead song. Opzwepende repetitieve bliepjes, meerdere lagen in zang, schurende randjes in de gitaarsound en een falset gezongen melodie. Toch is het nummer toegankelijker en meer pop dan Radiohead. Vanaf de eerste noten grijpt dit nummer je vast om niet meer los te laten en de komende weken als een oorwurm bij je te blijven. Met Brasil kiest EOB voor ene opbouw van het nummer. Hij neemt de luisteraar mee van kampvuur naar een discotheek. De opbouw van het akoestische singer-songwriter deel naar het dansgedeelte gaat op een natuurlijke wijze. Dat maakt de opbouw van het ruim acht minuten durende Brasil erg knap.

Op Long time coming en Deep days zijn eenvoudigere songs, waarbij vooral het gitaarspel van EOB het nummer en de kwetsbaar gezongen melodie draagt. Mass is daarentegen een vrijwel instrumentaal nummer, waarin EOB soundscapes, vervormde (koor)stemmen en synthesizergeluiden combineert met gitaarspel. Ruw stuiteren doet EOB op Banksters. Het nummer begint als een normale popsong, maar ontspoort per couplet meer en meer. Sail on is een onheilspellend zwevend nummer.

Olympic is de tweede track die meer dan acht minuten duurt. De opbouw van Olympic is minder subtiel dan van Brasil. EOB komt met Olympic meer in een repetitieve trans waarbij vooral de gitaar de drijvende kracht is. Met Cloak of the night sluit EOB het album samen met Laura Marling af. Een duet met tokkelende gitaar klinkt als waardige afsluiter van een wilde nacht waarin van alles gebeurt is. De geruststellende samenzang maakt dat de gelukzalige roes na de laatste tonen van dit album, overgaat in een welverdiende nachtrust.

Earth is een debuut om jaloers op te zijn. Een uitstekend album. Dit album van EOB doet tegelijkertijd verlangen naar een nieuw album van Radiohead.

Eindoordeel: 9,0