Frans van Deursen – Motel Coyote

De twaalf songs van Motel Coyote, het derde album van zanger/tekstschrijver Frans Van Deursen, vormen een kleurrijk verslag van zijn roadtrip door de US. Twaalf indrukken van een prachtig maar goeddeels kapot land.

Terwijl Van Deursen in 2015, het jaar vóór Donald Trump tot president van de Verenigde Staten van Amerika werd gekozen, van Los Angeles naar Miami reed, constateerde hij met pijn in het hart dat het land waar hij van hield failliet bleek. Hij reed ruim 12.000 kilometer door een zieltogende natie. De massa morde, het volk was boos. In de teksten komt dit haarscherp tot uiting.

Bij vlagen doet de begeleiding van Van Deursen denken aan de latere albums van Chris Rea. Het album geeft een filmische invloed. Je ziet bijna het ruige landschap waar een tumbleweed langs waait en een eenzame coyote huilt. De stem van Frans van Deursen past goed bij dit genre, een beetje ruig en ongepolijst, vol overtuiging en geloofwaardig. De vooral naar blues neigende americana geeft de teksten mooi kleur. Wouter Planteijdt (gitaar), Peter Wassenaar (bas), Al McLachlan (banjo, mandoline, dobro) en Gerhart (percussie) begeleiden Frans van Deursen. De begeleidingsband speelt gedoseerd en houdt het geluidsbeeld open. Op dit album is ook de laatste opname te horen van de aan het begin van dit jaar overleden voorman van de Raggende Manne, Bob Fosko. Hij is te horen als achtergrondzanger en speelt accordeon op Marie Laveau.

Op dit album zijn veel interessante tracks te beluisteren. The Owl Club Bar is een dramatisch verhalende track. De nachtclub lijkt open in Marie Laveau. De muziek lijkt te zweven in mooie dromen in Corinna Corrina. De blue grass klinkt lekker in Road kill. De banjo tokkelt en soleert aanstekelijk op The Westways Court Motel. Van het vrolijk klinkende Coyote calling tot het rauwe Living off of the Frenchman Street, iedere track vertelt het veelzijdige verhaal van de Verenigde Staten.

Eindoordeel: 8,5