Jellephant – Dull Planet / Rotten Waves
De uit Arnhem afkomstige Jelle Haagsma brengt onder de naam ‘Jellephant’ al jaren albums uit. De ene keer richting dromerige shoegaze, een andere keer met een dikke nadruk op rammelende garage afgewisseld met surf en de psychedelische jaren 60. Invloeden als The Brian Jonestown Massacre, Spacemen 3 en Joy Division hoor je in vlagen voorbij komen. Uit zijn donkere en klamme kelderstudio verschijnt nu als laatste wapenfeit zijn inmiddels alweer zevende album: ‘Dull Planet / Rotten Waves’.
Dit album is een logisch vervolg op voorgaande platen. De nadruk ligt meer op post-punk en surf. Het geluid is iets harder, het tempo sneller en de klanken zijn feller dan voorheen. met Silver bugs wordt de toon gezet. Met de galmende gitaar waan je je in een soundtrack van Enrico Morricone, de gejaagdheid van de rifjes roepen daardoor beelden op van in galop rennende paarden. Dit beeld blijft de eerste helft van het album hangen.
Tru doorbreekt dat en begint heerlijk met een voortstuwende rif. Het lijkt alsof Jelle de schroom vanaf dat moment van zich afgooit en er vol voor gaat. Dat resulteert in een zeer goede tweede helft, waarin de punten gescoord worden. De stem van Jelle Haagsma is (zoals gebruikelijk) flink vervormd en klinkt daardoor vooral erg dof. Daar moet je van houden. Het maakt de plaat voor het grote publiek wellicht ontoegankelijk. De psychedelische klank van de liedjes past niet bij alle tracks even goed. Bij het nummer Cats past het prima. De opbouw in Never aim is lekker tegendraads. Halverwege valt Jellephant terug op een solo van de bas en bouwt vervolgens uit naar de apotheose van de beste song van het album.
In vergelijking met zijn voorganger is Dull plantet / Rotten waves een minder afwisselende plaat. Vooral de hardere en snellere nummers beklijven. We kijken uit naar een volgende Jellephant album waarop de transparante helderheid wordt opgezocht.
Eindoordeel: 7,5