Jeroen Elfferich heeft een zeer rijk muzikaal verleden. In de jaren 80 van de vorige eeuw speelde hij in allerlei popbands en was hij onder andere gitarist en zanger van zijn eigen underground new wave band. In de jaren 90 had hij succes met Elfferich Four, waarmee hij 4 albums uitbracht bij verschillende labels. Met zijn analoge synthesizers nam hij ondertussen talloze electropop albums op en bracht deze uit onder de naam Happy Elf. Nu brengt hij onder zijn eigen naar een album met pianomuziek uit.

Vijftien gecomponeerde instrumentale nummers op solo-piano staan op The Essence. Minimalistische repetitieve melodieën komen vloeiend uit de vingers. Het intro van Piano peace ten lijkt met Beethoven’s Für Elise te spelen. Elfferich weet verschillende klankkleuren neer te leggen op het klavier. De stemming is soms ingetogen, soms uitbundig, maar is altijd bedwelmend en hypnotiserend. New dream, Sky en Zebra finch maken de meeste indruk. De noten lijken vederlicht uit de piano te vliegen en de composities zijn veelzijdig in hun minimalistische kernachtigheid.

De nummers verschillende composities met The essence als titel (met toegevoegd een cijfer) vormen de sterke ruggengraad van dit album. The essence one klinkt bedachtzaam, The essence four is veel meer een uptempo minimal music compositie, The essence five is kaal en leeg alsof de compositie tot zijn essentie is beperkt, The essence nine maakt harmonieën belangrijker en in The essence ten lijken alle elementen samen te komen. Jeroen Elfferich weet minimalistisch pianospel aantrekkelijk te laten klinken. in vergelijking met Simeon ten Holt rekt Elfferich zijn composities niet eindeloos lang door, maar beperkt hij zich in de lengte van de compositie, de minimalistische aspecten en melodieën staan op hetzelfde niveau.

Een album voor liefhebbers van minimalistische pianomuziek, maar ook voor mensen die eens willen luisteren naar een goede pianist die niet alledaagse composities speelt.

Eindoordeel: 9,0