Arnhemmer Levi Noah (Noah Baan) maakt lo-fi bedroom popliedjes. Met zijn gitaar en zijn breekbare stem maakt hij lieve liedjes met soms wat minder lieve teksten. Het voelt alsof je naast hem in zijn kamer zit te luisteren. Terwijl hij fluistert, zing en schreeuwt over volwassen worden, bang zijn voor de wereld en geesten.

Gekweld start hij het album met Traincrash. De eerste referentie die opkomt is Bonnie ‘Prince’ Billy. De verhalen die Levi Noah vertelt hebben impact. Geen woord is vrijblijvend en dat hoor je. Het hoge slaapkamer gehalte geeft een intiem geluid, maar voor het album als geheel is het jammer dat voor deze lo-fi opnames is gekozen. Ghost lijkt daardoor eerder op een vroege demo dan op het eindresultaat. Met een indringende ijzingwekkende begeleiding op de piano, dat dan weer wel.

De begeleiding van de nummer is afwisselend. De gitaar en piano spelen om en om de hoofdrol, helaas nooit samen. De samenzang in King is heerlijk ontregelend. De eerste fase van Over here is elektronisch in de begeleiding. De lo-fi klinkt niet door en dat is verfrissend op dit album. Met Skeleton eindigt het album met een dreigende klaagzang.

Finally it’s raining laat het potentieel van Levi Noah horen. De Arnhemmer kan meer en hopelijk komt dat op een volgend album volledig naar de oppervlakte.

Eindoordeel: 8,0