NITS – KNOT

Met de regelmaat van de klok brengen NITS een nieuw album uit. KNOT is het onlangs verschenen nieuwe album.

‘So many colours in my head’, zingt Henk Hofstede in opener Ultramarine. En Knot is inderdaad een zeer kleurrijk album geworden. De liedjes zijn dromeriger dan op Angst, minder rockend dan op 1974 en hebben minder een minder eenvoudige songstructuur dan op bijvoorbeeld In the dutch mountains of Da da da. Het album Les nuits komt het meest in de buurt van KNOT. De begeleiding klinkt willekeurig, maar geeft de juiste kleuring aan de teksten. Robert Jan Stips levert een puike prestatie met de klankwolken. Rob Kloet laat horen dat hij fenomenaal is in de vrij ritmiek.

Elf liedjes zweven van het album af. Ieder nummer zet een heerlijke sfeer neer. Doordat de bekende songstructuur ontbreekt is de muzikale spanning ongrijpbaar. De spanning hangt als een soort contante lading in de muziek en de ontlading van de spanning (normaal aan het eind van de zin, of in de couplet-refrein overgangen) blijft uit. De vervreemdende klanken van onder andere de melotron spelen daar ook een rol in.

De verhalen in de teksten zijn persoonlijk op dit album. Zo gaat The concrete house over het ontruimen van het huis van ouders, The garden centre over moeder en (Un)Happy hologram over de virtuele terugkeer van vader. De percussie die losjes over de dromerige klanken wisselende tempi, losse fraseringen en variabele ritmes heen gestrooid worden, lijken op de manier waarop David Bowie zijn laatste albums met ritme omging.

Al decennia lang een constante factor aan de top. NITS levert met KNOT een droomwereld in muziek. Dit album past in het ritje bij de beste NITS-albums.

Eindoordeel: 10