Na zijn korte periode bij Genesis (op het album Calling al stations en bijbehorende tournee) bouwde Ray Wilson gestaag aan zijn eigen carrière. The weight of man is zijn meest recente soloalbum.

Zijn stem klinkt als een klok en ook op dit album komt dat goed naar voren. Elf tracks met midtempo rocknummers passen bij Wilson. De nummers passen in het symfonische rock idioom, waarmee Wilson vrijwel onafgebroken toert.

In You could have been someone maakt slechts de saxofoon maakt overbodige riedeltjes. De overige muzikanten klinken zoals je zou verwachten; gedoseerd, goed getimed, een beetje statig en melodieus. De sound van de band past zeer goed bij de stem van Ray Wilson. Te horen is hoe de groep muzikanten op elkaar ingespeeld is geraakt tijdens de vele concerten.

Een van de hoogtepunten is I, like you. Wilson klinkt in deze track meer getergd en krachtig. De zanglijnen en gitaarmelodie vullen elkaar complementair aan. In Amelia zet Wilson die krachtige lijn voort. Hoe scherper en steviger de gitaarsound hoe interessanter en afwisselender de nummers worden. Titelnummer The weight of man neemt ietsjes gas terug, maar heeft wel de stijlvolle afwisseling in dynamiek en melodieuze harmonieën.

Net zoals een Wilson’s eerdere studioalbum Songs for a friend sluit dit album af met een klassieke cover. Op Songs for a friend was dat High hopes (Pink Floyd). op dit album Golden slumbers (The Beatles). Ray Wilson tilt dit nummer uit de bekende context van Abbey road en maakt er een indrukwekkende en majestueuze track van die op zichzelf staat. De cello kleurt niet alleen erg mooi bij de rest van de begeleiding, de solo is ronduit prachtig.

Geen vernieuwend album, maar wel weer een staaltje van vakmanschap en een waardevolle aanvulling op de vele goede songs in het oeuvre van Ray Wilson.