Anouk zingt op haar nieuwe album alle liedjes volledig in het Nederlands. Dat is wennen, want al haar vorige albums waren in het Engels. Deze gewaagde stap is bewonderingswaardig. Nu de teksten verstaanbaar zijn en een flinke lading emotie in zich hebben, is dit album een keihard statement. Anouk neemt geen blad voor de mond, is opener als nooit tevoren. Gelukkig is het geen vlekkeloos Nederlands, maar is een haags-accent hoorbaar. Dat maakt de teksten nog meer doorleefd.

De ontwikkeling van rock naar meer pop en gedragen nummers had Anouk al eerder ingezet. Dat de stijl van Anouk ergens tussen pop en levenslied inzit, verbaasd op zich niet. De klasse van de composities en uitvoering staat voorop. Anouk geeft in elf liedjes een levensechte inkijk in haar persoonlijke relaties, emoties en onzekerheden. Door het gebruik van Nederlands is het verstaanbaar en ontkom je niet aan de teksten. “Red mij, laat me niet meer los, elke dag verlies ik sanity en trots” (Red mij), de wanhoop is voelbaar. Met de woorden “Jouw eerste lach, die eerste stap, het lijkt wel of het gisteren was” (uit Ver weg van jou), bezingt ze de (moeder)liefde voor haar zoon.

In het titelnummer zingt Anouk hoe ze kritiek en verwachtingen van anderen ervaart. “Jullie kunnen me haten, achter mijn rug om praten, ik ben wie ik ben, ik blijf toch wel staan, ja, wen d’r maar aan” (uit Wen d’r maar aan). Nog scherper komt het binnen als ze haar reactie beschrijft “ik heb een masker opgezet, zo ga ik door het leven, zodat niemand mij kent“. Hier bezingt ze de schaduwkant van het bekend zijn en een mening hebben in een wereld waarin iedereen een (ongefundeerde) mening heeft. Overigens kwam een glimlach op de lippen door de gedachte aan een massaal “ik heb het met jouw rotkop gehad” (uit Het is klaar)-zingende ZiggoDome.

Deze plaat van Anouk komt hard binnen. Anouk is steengoed in het Nederlands, wen d’r maar aan.

Eindoordeel: 10