Na een wat langere pauze komt Arctic Monkeys met de opvolger van AM. Aan het album is te horen dat het niet meer de onstuimige jongens zijn van hun debuutalbum Whatever people say I am, that’s what I’m not. De band is duidelijk per album gegroeid en ook de projecten zoals The Last Shadow Puppets, van zanger Alex Turner hebben sporen achtergelaten.

Met Star treatment start de plaat. Vele invloeden zijn herkenbaar. Met de start met een midtempo song komt het album op het eerste gehoor niet op gang. Ook One point perspective gaat op dezelfde voet verder. De typische Alex Turner interpunctie en tekstritmiek zijn uit duizenden herkenbaar. Het samenspel met drums, gitaar, bas en toetsen is subtieler. Op die manier intrigeert het album en kruipt de muziek onder je huid. Tranquility base hotel + casino is ook een midtempo song. De piano akkoorden bepalen het beeld van de asynchrone structuren.

Twee nummers gaan over Batman. in She looks like fun bezingt Alex Turner ‘Wayne manor’ en in Batphone bezingt hij dat hij via dat toestel te bereiken is voor zijn geliefde. De zelfreflectie speelt een grote rol in de teksten. Het dubbele van het enerzijds zijn van een ster en anderzijds het willen maken van integere muziek zit kennelijk dwars. ‘Finaly I can share with you’ lijkt de uitspraak van een man die nagedacht heeft waar hij staat en inmiddels weet hoe hij nu met die situatie om wil gaan ‘re-thinking’ en een ‘new order’.

Op dit album geen nummers die een festival-weide laten ontploffen, op dit album geen singles geschikt om op de radio te draaien, op dit album geen makkelijke meezingers, op dit album geen herkenbare refreintjes en dat is allemaal prima. De intrinsieke spanning van deze muziek maakt dat je aandacht geen moment afgeleid is bij het beluisteren. De muziek op dit album is tijdloos.

Een eerste luisterbeurt is onvoldoende om dit album te kunnen waarderen. Deze Arctic Monkeys is als goede wijn. Rijp en op dronk, maar de rijke smaak is niet in een slokje te vatten.

Eindoordeel: 10