RECENSIE: Miles Kane – Coup de grace
Miles Kane speelt op Coup de Grace getergt en lijkt zich te willen bewijzen. Hij steekt up tempo van wal, maar de songs zijn niet zo overtuigend als we gewend zijn van deze Engelsman. Vanaf de openingstrack klink Miles Kane getergd en gejaagd. Het klinkt alsof hij zichzelf wil bewijzen. Zijn gitaar snerpt en giert de rifjes er met een spervuur uit. De teksten spuugt hij de huiskamer in. Kane wil ons iets duidelijk maken.
Pas wanneer het volume en tempo lager worden komen er mooie songstructuren, subtiele harmonieën en melodieën tevoorschijn. Loaded, Killing the joke en vooral Shavambacu springen er wat dat betreft uit. Juist minder getergd laat Kane zijn kwaliteiten echt zien. Dat deze nummers veel overeenkomsten hebben met zijn andere band (The Last Shadow Puppets) is wellicht voor Kane zelf jammer, want daarmee komt hij niet van de eeuwige vergelijking met zijn vriend Alex Turner (Arctic Monkeys) af.
Dit album is anders dan voorgangers Colour of the trap en Don’t forget who you niet gevuld met hitgevoelige nummers. Tussen deze tien songs zit geen nieuwe Come closer of Give up. Toch is er op dit album voldoende om naar uit te kijken, want rocken kan Miles Kane zeker wel. Too little too late, Cry on my guitar en Cold light of the day stampen en rocken met een onweerstaanbare Britpop-feel.
Miles Kane doet iets op Coup de Grace iets te veel zijn best, maar overtuigt op wilskracht.
Eindoordeel: 7,5