RECENSIE: Muse – Simulation theory
Met een droge drumbeat begint de nieuwe Muse. Simulation theory heet het nieuwe album en laat Muse van de bekende kant zien. Loom bouwt opener Algoritm op naar een apotheose. Muse laat horen dat goede songs en deze overdreven theatraal brengen een kunst is die zij tot in de details beheersen.
Muse maakt het gehele album gretig gebruik van elektronische beats en gaat daar verder in dan op de vorige albums. Het geluid roept daardoor meer dan ooit het beeld op van een science fiction album. De gejaagde ritmes doen denken aan de lasergeweren die de Death Star bestrijden. Muse is sterk in de langzame songs. Het uitrekken van de emotie en spanning geeft mooie uitgesponnen melodieën. in sommige nummers herken je vaag andere liedjes (Dig down doet wel heel erg aan Freedom 90 van George Michel denken) of koortjes (Queen ligt op de loer).
Propaganda is een aanklacht tegen politiek nepnieuws. Een van de hoogtepunten is The dark side, zeker de remix-versie van de special edition is pure ear-candy. Dig down is een stadion anthem zoals alleen Muse ze kan maken. Simulation theory staat vol met herkenbare Muse liedjes.
Het album van de toekomst is al gemaakt. Muse maakt een ouderwets goed album.
Eindoordeel: 9,0