RECENSIE: Paul Simon – In the blue light

Paul Simon heeft een rijke carrière met veel gebruikte stijlen. Het in een nieuw jasje gieten van oude liedjes geeft daarbij de kans om die liedjes in een andere stijl te horen. Paul Simon heeft ervoor gekozen om niet zijn bekende hits te selecteren, maar om albumtracks.

Dat de liedjes soms gevoelig, prachtig, mooi en diepgaand zijn behoeft bijna geen toelichting. Can’t run but is een goed voorbeeld van een geslaagde metamorfose. De instrumentatie en arrangementen hebben veel aandacht gekregen. De ervaring van Simon is duidelijk te horen. Darling Lorraine, One man’s ceiling is another man’s floor en René and Georgette Magritte with their dog after the war blijven prima overeind in de nieuwe aanpak.

Na afloop van het beluisteren blijft er toch een leeg gevoel achter. Geen nieuwe nummers, terwijl Paul Simon met zijn laatste albums met origineel werk erg goed op dreef was. Hopelijk komt de inspiratie om nieuwe nummers te schrijven snel weer terug. Live zullen we Paul Simon waarschijnlijk niet meer in Europa zien, na zijn afscheidstournee.

Dit album van Paul Simon is mooi om te beluisteren, maar ook overbodig.

Eindoordeel: 7,0