RECENSIE: Schmieds Puls – Manic acid love
Het Oostenrijkse trio Schmieds Puls heeft met Manic acid love de opvolger van I care a little less about everything now afgeleverd.
De nummers zijn springerig, veel staccato zang, scherp pizzicato in de gitaar en tegelijkertijd een losse jazzy timing en feel. De liedjes liggen lekker in het gehoor. Na de opening met The plan en Run lijkt de vermoeidheid toegeslagen, want Exhausted klinkt als een zichzelf voortslepende uitgeputte song. Exhausted is een hoogtepunt op het album. De Schots aandoende begeleidende langgerekte toon geeft Oh (you lose me) een bijzondere bijna sacrale uitstraling, het staccato gezongen deel geeft een flinke spanning in de song.
Schmied Puls houdt de spanningsboog goed gespannen over het gehele album. Met name de wisselingen van de sferen en impressies die de songs achterlaten zijn hierbij belangrijk. Het album is een gevarieerd palet aan (subtiele) emoties. Mira Lu Kovacs bepaald met haar zang nadrukkelijk de sound. De songs worden vooral interessant als zij een andere dynamiek kiest als de begeleiding.
Superior (F*ck you) heeft een intro en coupletten die vaag iets weg hebben van Somebody that i used to know (Gotye), maar het heavy ingezette refrein veegt iedere vergelijking van tafel. Ook Acid klikt rauw en getergd. Somebody is trying to kill me grijpt terug naar de ritmiek van de plaatopeners. The urge of night (where I go next) sluit het album af met een tokkelende gitaar.
Een album met vele kanten en gezichten. Met minimale middelen is het maximale bereikt.
Eindoordeel: 8,5