REVIEW: Claw Boys Claw – It’s not me, the horse is not me / part 1
Al sinds de jaren 80 komen Claw Boys Claw regelmatig met albums uit. De groep heeft in de vele jaren dat zij op de podia staan ook nog eens een uitstekende live-reputatie opgebouwd. De laatste albums Pajama day (2008) en Hammer (2013), waren zeer sterke albums. De heren hebben de lat voor zichzelf enorm hoog gelegd. Voldoet het nieuwe album It’s not me, the horse is not me / part 1 aan deze hoge verwachtingen? Het antwoord is simpel: Ja.
Vanaf Suck up the mountain tot en met Fade zijn de composities sterk en is de uitvoering voortreffelijk. Titelnummer It’s not me, the horse is not me en Red letter rocken het meest gruizig. Heerlijke opdrijvende rifjes worden uit de gitaar geworpen, drums en bas ondersteunen de voorwaartse drang. Stilzitten of stilstaan is geen optie. Polly Maggoo echoot psychedelisch en met de overgang naar het tweede deel van de song verrassen de Boys.
Waiting for the sun (de eerste track na het omkeren van de LP) is een heerlijk rustpunt op het album. Dakota chill gaat vervolgens weer in een versnelling hoger en Seeweed zet dat door. De tracks zijn stuk voor stuk goed, alle dertien goed dus. Fade is de logische majestueuze dreigende en ingehouden afsluiter. Het rode vinyl lonkt om nogmaals omgedraaid te worden.
Claw Boys Claw doet het gewoon nog een keer en levert wederom een fantastisch album op. Het vorige album (Hammer) sloeg de spijker op zijn kop. Met dit nieuwe album wedden de mannen van Claw Boys Claw dertien maal op het winnende paard. De redactie is alvast erg nieuwsgierig naar “/ part 2” en de komende concerten! Zelfs een tussendoortje in de vorm van een luxe heruitgave van het gehele oeuvre op LP en CD (met extra en rare tracks) of een live album ziet de redactie zitten.
Eindoordeel: 10