Still the mess I was is het debuut van de uit Ermelo afkomstige Roofman. Achter de naam Roofman gaat Thijs van der Meulen schuil. Hij levert met elf nummers een zeer verdienstelijk debuutalbum af.

De tracks zijn lekker afwisselend. Sommige nummers rammelen een beetje en klinken low-fi. Andere nummers klinken strakker, gladder en meer commercieel. Andere klinken als kleine liedjes voor bij het haardvuur. Op dit album gaan de liedjes van opzwepend, meezingbaar, naar slepend en adembenemend.

Fly off, fall down, come back is het meest ambitieuze nummer. In de opbouw van deze indie-ballad laat Roofman veel van zijn kunnen horen. Van de stiltes en verstilling in de muziek tot de snerpende gitaren die een gruizig klankbeeld maken. De open zangstem van Roofman is prettig om naar te luisteren, maar ook ingetogen komt hij tot zijn recht.

Bij een eerste luisterbeurt vallen One drop, Rainbow junky en Pour me (I’m drifting) het meeste op. Dat komt wellicht doordat deze tracks al eerder gepubliceerd zijn en al op Spotify te beluisteren zijn, maar zeker ook omdat het sterke tracks zijn. Vanaf 42 weekends tot aan Still the mess I am boeien de elf nummers. De weemoed klinkt als rode lijn door de tracklist. De afwisseling in het gebruikte instrumentarium geeft ook precies de juiste afwisseling in de arrangementen.

Kortom: Een heerlijk debuut van een songwriter met veel potentie.