Sparks – A steady drip, drip, drip
De samenwerking met Franz Ferdinand in FFS heeft Sparks goed gedaan. Het nieuwe Sparks album A steady, drip, drip, drip klinkt geïnspireerd en vol met humoristische verwijzingen.
De opener All that is een nummer met een hoog meezing gehalte. Het springerige I’m toast had zo op FSS kunnen staan. In de derde track begint de humor in de teksten de overhand te krijgen. Sparks bezingt in de derde track hoe de grasmaaier voortgeduwd wordt in Lawnmower. iPhone is daarentegen maatschappijkritisch en geeft een blik in de spiegel voor veel mensen. ‘Put your fucking iPhone down and listen to me‘, zo wordt het kernachtig uitgedrukt.
De nummers zijn slim van opzet. De refreinen zijn snel mee te neuriën en blijven goed hangen. Sterk in de opbouw is Sainthood is not our future, met de bijna a-capella delen afgewisseld door het na-na-na dat met gitaarbegeleiding opdrijvend klinkt. Pacific standard time is dromeriger en Stravinsky’s greatest hit springt met vreemde akkoord wisselingen en melodiespringen in de rondte. Left out in de cold blijft vanaf de eerste luisterbeurt in je hoofd hangen.
Op de tweede helft van het album zakt Sparks iets in. De ervaring en routine klinken in de nummers door, maar Sparks zakt niet door hun op dit album hoge kwalitatieve ondergrens. De samenwerking met Franz Ferdinand lijkt zich vertaald te hebben in de composities, maar ook in het speelplezier en de drang om een goed album te maken. Zo valt er op het hele album veel te genieten. Please don’t fuck up my world, klinkt het in de laatste track ondersteunt door een kinderkoor. Sparks combineert humor met een scherpe blik op de gedragingen van de mensheid.
Heerlijk album voor vele uren luisterplezier.
Eindoordeel: 8,0