De nieuwe koers die Taylor Swift met Folklore inzette bevalt haar kennelijk. Binnen een jaar ligt de opvolger Evermore al in de winkels. Aaron Dessner (The National) is wederom betrokken bij dit album. Opvallend is dat Taylor Swift dit jaar twee nieuwe albums uitbrengt, daar waar veel anderen de releases hebben uitgesteld en releases worden vertraagd.

De koerswijziging op Folklore had eenmalig kunnen zijn, maar is dat niet. Evermore is op het gehoor gelukkig geen album met overgebleven nummers van Folklore. Taylor Swift ontwikkelt zich op dit album verder en klinkt natuurlijker in haar nieuwe stijl. Vanaf opener Willow klopt de sounds, de composities en past de zang van Taylor daar goed bij.

De gastrollen van Haim (No body, no crime), The National (Coney Island) en Bon Iver (Evermore) leveren drie interessante tracks op. Op No body, no crime krijgt de muziek een prettige drive mee en ontspint zich een lekker in het gehoor liggend popnummer. Dat Aaron Dessner’s band The National meespeelt ligt een beetje voor de hand, maar levert een mooie track op. De spreekzang van Matt Berninger, de arrangementen van Dessner en de zang van Taylor Swift mengen mooi bij elkaar. Evermore met Bon Iver is ook een parel op dit album.

De nummers die Taylor zonder gasten uitvoert variëren van lichte pop, country en ingetogen singer-songwriter liedjes. Zo heeft Gold rush een lekkere beat en ontwikkelt Tolorate it van een klein liedje begeleid op piano tot een uitgesponnen popballad met strijkers in het arrangement. Right where you left me en It’s time to go zijn opgetogener en aangemerkt als bonustracks. Een terechte toevoeging want de spanningsboog van het album sluit mooi af bij titeltrack Evermore en beide tracks voelen ook aan als een extraatje.

De vergelijking met voorganger Folklore doorstaat dit album zeker. Evermore is wat ingetogener en somberder dan Folklore. Taylor Swift groeit verder als “credible singer-songwriter” en het geheel klinkt natuurlijker.

Eindoordeel: 9,5