Het is een hele zit. Het nieuwe album, Notes on a conditional form, van The 1975 duurt iets meer dan 80 minuten. Dat is lang en bevat veel muziek om te luisteren.

Eigenlijk bevat het album van alles wat. Een ruwe rocksong, beatgedreven nummers, soundscapes, uptempo, ballads en noem maar op. Die afwisseling maakt dit album kleurrijker dan de saaie hoes doet vermoeden. Bij zo’n grote hoeveelheid muziek is het onvermijdelijk dat er ook minder goede tracks tussen zitten. De tweeëntwintig tracks overdonderen in eerste instantie. Bij her-beluistering hoor je de pareltjes steeds meer, maar bekruipt ook het gevoel dat als de trackselectie strenger was geweest dit album een meesterwerk had kunnen zijn.

Openingstrack is een muzikale omlijsting van een speech van milieuactiviste Greta Thunberg. Dat The 1975 deze track naar zichzelf vernoemt zegt iets over de politieke betrokkenheid van de band. Thunberg eindigt met de woorden “It’s time to rebel!”. Dat People daar als meest gruizige rockende track op volgt is vanzelfsprekend. In het vervolg zijn de beats en melodieën zeer aantrekkelijk en blijven hangen. De nummers in de eerste helft van de plaat maken net iets meer indruk.

Hier en daar wordt gebruik gemaakt van autotune en dat is eigenlijk jammer, want juist een snerpend randje is welkom tussen alle earcandy. Het intro van If you’re not to shy (let me know) klinkt als Tears for Fears en met dat nummer wordt een sterke eindsprint ingezet.

The 1975 brengt een grote plaat uit, letterlijk en figuurlijk. Net geen meesterwerk.

Eindoordeel: 8,0