Met het live uitvoeren van de latere albums van The Beatles hebben The Analogues hun reputatie opgebouwd. De gedegen aanpak oogst terecht overal veel lof. De lat hebben de heren daarmee voor zichzelf erg hoog gelegd. Nu brengen The Analogues voor het eerst een album met eigen werk uit met de bescheiden titel Sideshow (vertaling: bijzaak).

In opener Patience klinkt de gitaarklank van George Harrison nadrukkelijk door. De piano opening en instrumentatie van Say that you will doen denken aan Let it be. Zo is herinnering aan The Beatles nooit ver weg. Met de verschillende zangers en songwriters hebben The Analogues een afwisselend geluid. De verschillende inbrengen geven een compleet geluid.

Damned if you do zou zo van een nieuw McCartney-album af kunnen komen. De liedjes zijn ambachtelijk geschreven, maar kleuren een beetje te veel binnen de lijntjes. Deze netheid maakt het album na de helft wat saaier. De verrassing waar hun grote voorbeelden wel mee zouden komen, blijven bij The Analogues uit. Dat is geen schande, want de lat ligt erg hoog. En liedjes zoals Can’t figure you out, Magnetic fields en Yeah yeah yeah zijn eigenlijk gewoon erg goede liedjes die lekker in het gehoor liggen.

De bescheiden titel is niet helemaal terecht. Sideshow is een album dat prima op zichzelf kan staan als hoofd act.