Het nieuwe album van The World of Dust, True sound, is een vervolg op Samsara. Beide albums maakte Stefan Breuer met Todd Tobias (Guided by Voices).

Het verlies van grootouders, de dood en rouw staan centraal in de teksten op True sound. Door de zware thematiek is dit een album dat persoonlijk raakt. De zang is helder en heeft een melancholische, berustende en hoopvolle toon. Petronella’s death en Nel’s passing zijn tekstueel erg direct. In de laatste is de continue versnelling symbool voor de emotionele achtbaan wanneer de dood van dierbaren zich aandient.

Hazel en opener Sailing geven het eenzame gevoel wanneer je in ongeloof stil staan om een zware boodschap te verwerken. In Waiting for the alder valt de onverwachte akkoordenwisseling in het refrein op. Helaas is het nummer al afgelopen als de drums de bridge (het tussenstuk in een traditionele songopbouw) lijken in te zetten. De afzonderlijke nummers zouden later mogen eindigen, want ook op dit album houdt The World of Dust de liedjes erg kort. Jammer, want de goede songs lenen zich wel voor een langere versie. In Every record ends maakt The World of Dust het vergelijk met het beëindigen van een album. ‘Did you tell the band, that every records end‘, zingt Stefan Breuer ‘Let’s stop making eachother sad.‘.

Muziek en teksten passen uitstekend op elkaar. Vooral het gitaargeluid valt op door de eigenheid, maar ook door het gedoseerde gebruik. Geen noot te veel en iedere noot heeft zeggingskracht. Het lukt Breuer en Tobias weer om een sterk muzikaal album te maken, dat diep graaft in de persoonlijke emoties. Bij iedere luisterbeurt wint dit album aan diepte, omdat er telkens nieuwe details opvallen.

Het album geeft bij het beluisteren eenzelfde emotie als bij de grote albums die over de dood gaan, zoals bijvoorbeeld Blackstar (David Bowie) en Skeleton tree (Nick Cave). Dat maakt van True sounds geen vrolijke kost, maar daardoor is het wel een prachtig album van The World of Dust.