Wolf & Moon – Follow the signs
Al snel na hun debuutalbum komt Wolf & Moon met een tweede volwaardig album, Follow the signs.
Het album komt langzaam op gang. In The road lijkt het alsof de motor nog gestart moet worden. In een bedwelmend en verleidelijk rustig tempo ontspint zich de melodie. De gitaren klinken onvast en vloeibaar. Dat belooft veel goed. Zeker als blijkt dat in A tape called life de motor draait en de snelweg gevonden is. Het album bijna letterlijk als een roadtrip met persoonlijke beschouwingen en inzichten. Dromerig, melancholiek, folkroch, indie, country en eigenzinnigheid zijn termen die van toepassing zijn op Wolf & Moon.
De gitaarpartijen zijn onderscheidend op veel tracks. In Young hearts vormt de leadgitaar een tegenmelodie op de tweestemmige zang van Stefany en Dennis. Vervreemdend werkt de samenzang soms ook door de productie, Situation krijgt daardoor een prettige vervormde sound mee. Het nadeel van het album is dat het na zes nummers wel een beetje op is en de herhaling lijkt op te treden. While we ride doet denken aan A tape called life.
Eyes closed steekt er met een bijna The XX’s achtige sound uit. Met vier sfeervolle nummers (State of Victoria, Places unknown, Simple human en Speak to me) besluit het album. Niet onderscheidend of aandacht trekkend, maar wel prettig luisterbaar.
Een album met een sterke eerste kant en een iets mindere tweede helft. Wolf & Moon weet ondanks de uitstekende tracks de aandacht niet een heel album vast te houden.
Eindoordeel: 7,5