RECENSIE: Kino – Radio Voltaire

Dertien jaar na debuutalbum Picture komt Kino met een opvolger: Radio Voltaire. Kino is een gelegenheidsformatie bestaande uit John Mitchells (Arena), Pete Trewavas (Marillion) en John Beck (It Bites). De composities komen van de hand van de eerste twee en zijn melodieus en uitgesponnen. De sound is stevig en leunt zwaar op de gitaar en de stuwende bas.

Radio Voltaire geeft als openingstrack direct weer waar dit album voor staat. Uitstekende muzikanten, prima composities en klassiek klinkende symfonische rock. De moderne productie verraad echter dat dit een hedendaags album is en maakt ook de urgentie groter. Gelaagde zang en subtiele elektronische toevoegingen. In het gehele album lijkt TransAtlantic (ook al een band waarin ‘bezige bij’ Pete Trewavas speelt) niet ver weg. Zo jaagt het intro van I won’t break so easily anymore voort op de keyboardklanken. En had I don’t know why zomaar op Kaleidoscope kunnen staan.

De zang van John Mitchells lijkt bij vlagen op Peter Gabriel en Ray Wilson. Vooral in Temple Tudor is een sterke referentie naar het vroegere werk van Genesis (denk aan Carpet Crawlers) duidelijk hoorbaar. Het Out of time met de vervormde zang heeft met subtiele strijkers en tempo- en stemmingswisselingen alles in zich van een klassieker. De bonus tracks op de cd voegen iets toe aan het reguliere album. Zo is Temple Tudor een hoogte punt op het album, maar blijkt dat dit nummer nog sterker is in de minder piano mix. Tegelijkertijd wordt met de bonus tracks wel de mooie opbouw van het album verstoord.

De elf tracks van het album vormen een goed uitgebalanceerd geheel. Tussen de elf albumtracks zitten eigenlijk geen zwakkere broeders. Bij het beluisteren is het alsof je met een oude vriend praat, terwijl je hem jaren niet gezien hebt. Vertrouwd, maar toch allerlei onbekende ontwikkelingen. Een album als een warme jas in de koude winter.

Radio Voltaire is een sterk album met klassiek aandoende progressieve rock. Staat klaar om opgenomen te worden in de reeks klassiekers uit de symfonische rock.

Eindoordeel: 10