Vier jaar na Futurology brengen Manic Street Preachers eindelijk de langverwachte opvolger Resistance is futile uit. Een flinke tijd wachten, maar het resultaat mag er zijn.

James Dean Bradfield klinkt getergd. Vanaf opener People give in klinkt dit album ouderwets urgent. De sound doet denken aan de rechttoe-rechtaan geluid dat de eerste albums kenmerkten. Dat klinkt als een stap terug, maar dat is het zeker niet. Manic Street Preachers weten goede uptempo songs (International blue) af te wisselen met gedreven mid-tempo songs (Distant colours), relatief eenvoudigere meezingers (Vivian) en complexere rocksongs (Broken algorithms).

Manic Street Preachers keert met dit album terug naar de pakkende songs die de kern raken. Subtiel vallen de bandleden elkaar bij in de structuren van de songs. Dat samenspel maakt met scherpe riffjes en gedreven spel dat dit album niet klinkt als ‘het zoveelste’ album. MSP wil zichzelf weer bewijzen en dat doen ze dan ook.

Kortom: Manic Street Preachers is goed op dreef op dit nieuwe album vol pakkende intelligente rocksongs.

Eindoordeel: 8,5