REVIEW: Ernst Jansz – De Neerkant

Ernst Jansz hoort met deze luisterplaat in het rijtje van Bob Dylan, Leonard Cohen en Lou Reed

Bij het horen van de naam Ernst Jansz denk je gelijk aan Doe Maar. Op eigen benen heeft Ernst jansz echter een indrukwekkend repertoire opgebouwd. De Neerkant staat in lijn met zijn eerdere albums Molenbeekstraat en Dromen van Johanna. Ook De Neerkant is net als Molenbeekstraat als boek verschenen. De verhalen sluiten prima op elkaar aan.

De hippie in Ernst Jansz leeft nog altijd, ondanks dat hij zingt Ik was een hippie. De herinneringen worden op deze plaat beeldend bezongen. Een vergelijking met Bob Dylan is niet alleen door zijn bewerkingen van Dylan’s songs op zijn plaats. Jansz is in zijn liedjes verhalend en een morele boodschap zit in de gelaagde teksten. Gelukkig is de stem van Ernst beter dan die van Bob.

Ernst Jansz zet zijn begeleidingsband in wanneer nodig. Een prachtig liedje is het duet met zijn dochter, Luna Jansz. Dan huilt mijn hart is een protestsong verpakt in een mooie (treurig)stemmige ballad. De tekst komt keihard binnen door de combinatie van een mooi liedje met een ijzersterke protesttekst. Net zoals Lou Reed’s Perfect day.

De muziek staat volledig in dienst van de teksten. Het lukt Jansz om zijn liedjes veel zeggingskracht mee te geven zonder te vervallen in truckjes. Doe Maar’s Belle Helene krijgt op deze plaat een nieuw arrangement. Deze uitvoering doet denken aan Leonard Cohen. Geen opsmuk, maar het liedje als liedje uitgevoerd. Ernst Jansz ontworstelt zich hierdoor op het nippertje net niet aan de Doe Maar referenties. Waar die referenties misschien eerder storend waren, versterken ze nu het beeld van Ernst jansz, want deze bewerking toont aan hoezeer hij als componist en muzikant ontwikkeld is in al die jaren.

Ernst Jansz op deze luisterplaat op gelijke hoogte met Bob Dylan en Leonard Cohen.

Eindoordeel: 9,0