Zoals Arctic Monkeys op debuut album Whatever people say I am, that’s what I’m not klonken, zo klinken de mannen al een poos niet meer. De schokkerige rockende nummers zijn vervangen door temperamentvolle zwoele nachtclub nummers voor een croonende zanger. Op The car zetten Arctic Monkeys de lijn voort die met Tranquility base hotel + casino is ingezet.

The car is echter een veel geslaagder album dan zijn voorganger geworden. De melodielijnen, de croonende Alex Turner en de arrangementen van de nummers vormen nu wel een aantrekkelijk en onlosmakelijk geheel. Op The car lijken de Arctic Monkeys weer eensgezind aan het musiceren en is de richting helder. De liedjes kloppen weer en zijn sterker.

De orkestrale toevoegingen verhogen de stemmigheid op het album. De arrangementen en sounds passen goed en zetten een consistente sfeer neer. Gitarist Jamie Cook is minder prominent te horen, maar pakt op de titeltrack de hoofdrol met een ijzersterke gitaarsolo. Ondanks dat de rock is vervangen door stemmige jazz-achtige trage nummers blijven de Arctic Monkeys boeien.