Sentinel is het achtste album van Deleyaman. De muziek kenmerkt zich door soundscapes, emoties en bezieling. De sfeer die daarmee opgeroepen wordt is raadselachtig.

Opener Exil is traag en mysterieus. Een trage bedwelmende beat en de Franstalige zang van Béatrice Valantin hypnotiseren. Become lijkt mede door de zang van Aret Madilian, meer op een nummer van Mark Knopfler. Veel aandacht wordt geschonken aan de intro’s van nummers. Iedere track rol je rustig binnen en start de muziek met een zachte landing voor de luisteraar. De band wisselt Frans, Armeens en Engels af. Dat werkt mee aan de mystiek van de muziek. De continue rust en onthaasting die uit de muziek spreekt past goed bij de soundscapes en emotie, maar levert voor de neutrale luisteraar geen interessante muziek op. In 1973 speelt Jules Maxwell (Dead Can Dance) mee.

De band overschat zichzelf in het persbericht door de samenzang van Aret Madilian en Béatrice Valantin in het nummer Deer on the run te vergelijken met de samenzang van Leonard Cohen en Jennifer Warnes. Cohen had in zijn donkere stem veel meer lagen dat Aret en maakte zijn muziek daardoor veel interessanter. Met diezelfde fantasie als in het persbericht gebruikt zou je het intro vervolgens kunnen linken aan Stevie Wonder’s Pasttime Paradise. Die vergelijkingen zijn echt veel te hoog gegrepen.

Een album tussen droom en werkelijkheid. Deze nieuwe Deleyaman is voor de liefhebbers een genot.

Eindoordeel: 5,0