Pete Trewavas (Marillion), Eric Blackwood, Lisa Wetton en Rick Armstrong (zoon van de eerste man op de maan) vormen Edison’s Children. Het tweede album van deze groep volgt het debuut In the last waking moments (2012) op. De groep maakt progressieve rock die in sound overeenkomsten met Pink Floyd heeft.

A random occurrance, The confluence, The tempest en The surge zijn epische tracks met dynamische, harmonische, melodische en sferische ontwikkelingen. De dramatiek komt vol naar voren. De dramatische ontwikkelingen op het album hebben als thema de zware weersomstandigheden (geïnspireerd op een zware storm die de heren hebben uitgezeten). A cold grey morning is ook een lange track, maar hier is de opbouw van de song veel eenvoudiger.

Dreigend klinkt Edison’s Children in Indigenous. Stevige gitaarsalvo’s onderstrepen de lage gesproken zanglijnen. Vanuit chaos ontstaat Resurgence. Melodische gitaar lijnen kruisen elkaar en worden gedragen door een ronkende bas en statige drums. Pas ver over de helft van het nummer valt de zang in. De zang blijft ook op de achtergrond van de gitaar melodieën. Epitaph is precies zoals de titel zegt. Het grafschrift aan het einde. Berusting klinkt in de muziek en zang.

De sound leunt zwaar op de baslijnen van Pete Trewavas en de zang van Eric Blackwood. Ten opzichte van het eerste album is er flinke vooruitgang geboekt in de gitaarbegeleiding en klinkt het eindresultaat meer afwisselend en solide. Of van dit album een aanstekelijke single komt, valt nog te bezien. Een refrein dat net zo aanstekelijk is als van de bescheiden hit A million miles away staat niet op dit album.

Na jaren weer een album van Edison’s Children is voor de fans een feest der herkenning en voor de mensen die de band niet kennen een mooie gelegenheid om de muziek van deze gelegenheidsformatie te leren kennen.

Eindoordeel: 9,0