Het vierde album van Jack White, Fear of the dawn, overtuigt van de eerste tot de laatste noot. De geniale experimenten van voorganger Boarding house reach zijn vervangen door een afwisselende maar consistente sound op het gehele album. De urgentie spat van deze plaat af.

De bijna maniakale start met opener Taking me back geeft een kickstart. Dat de speelse humor niet weg is bewijst jack White met Hi-de-ho. De meerlaagse structuren in de songs, waarbij diverse melodielijnen en complexe ritmes losjes met elkaar gecombineerd worden klinken als vanzelfsprekend. Messcherp zijn de twaalf tracks op Fear of the dawn.

Jack White weet hoe hij een lekkere groove moet vasthouden en zijn publiek moet boeien. De riffjes zijn onvoorspelbaar, hink-stap-springen en hebben een grote passie en drive. Voorspelbaar is de muziek van Jack White voor geen moment. Deze jachtige luistertrip kent geen rustpunten en geen zwakkere tracks.

Iets om naar uit te kijken: opvolger Entering Heaven alive ligt ook al snel in de schappen.