Joe Jackson brengt al sinds het eind van de jaren 70 met enige regelmaat een nieuw album op. Fool is alweer zijn twintigste album en Jackson beloofde een terugkeer naar de basis. De toevoeging dat hij in zijn oude stijl nummers wil schrijven met inhoud die hij als gelouterde man wel en als jongeman niet kon meegeven.

De muziek klinkt steviger dan we van Joe Jackson gewend zijn. Recht-toe-recht-aan is het niet, want daarvoor zijn de melodieën en harmonieën te complex, maar het komt wel dichtbij. Gitaar en bas staan op de voorgrond. Big black cloud en Fabulously absolute trappen het album uptempo af. Van de teksten druipen bij vlagen de (zelf)spot en ironie af. Jackson belicht in de songs komedie en tragedie. Die twee kanten laten zich duidelijk beluisteren. De piano komt vanaf het derde nummer weer nadrukkelijker in beeld, waardoor de muziek gelijk een andere klankkleur krijgt. In Dave en Strange land wordt de drama aangezet. Wanhoop, klinkt er meer en meer achter de akkoorden door als Strange land ten einde loopt.

Friend better lijkt het begin van plaatkant b. De uptempo beat zorgt dat het album een herstart krijgt door het grote contrast met Strange land. Fool is ook uptempo met een zeemanslied-achtig ‘hee-ho’ in het refrein, een ‘cha cha cha’ in de piano (doet denken aan Cha cha loco van Body and soul). Kisses en Alchemy besluiten het album met een meer ingetogen en dramatische toon.

De acht nummers op het album laten een vakkundig muzikant, componist en arrangeur horen. De dubbelheid in het thema past bij Joe Jackson. De twee zijdes van de medaille heeft Joe Jackson al meerdere malen tot uiting gebracht. Alleen al in de titels van zijn albums komen twee kanten vaak voor zoals bij Body & Soul, Night & Day, Night & Day II, Laughter & Lust en Heaven & Hell.

Joe Jackson maakt weer een album dat past tussen zijn beste. Zijn nummers zijn gerijpt en op smaak, zonder de tijdloze klassiekers te overtreffen.

Eindoordeel: 8,5