Als opvolger van het uitstekende album Let it rain on me (onder de naam Lone Project), kiezen Ferdinand Bakker en Michel van Dijk voor de eenvoudige titel No. 5. Ze brengen dit vijfde album uit onder de naam Lone, waardoor het project dus inmiddels geen project meer blijkt te zijn.

De heren gaan met muziek maken verder waar ze gebleven waren. Lekkere blues gevat in vakkundige arrangementen en uitgevoerd met vakmanschap. Met opener Can I get a rise out of you start het album voortvarend. Lekker gedreven laat het duo een verhaal tot leven komen. Bij de fade-out aan het einde van de song heb je het gevoel dat er nog meer in had gezeten. Snel komt Count me out erachter aan. De gitaar klinkt op dit nummer heerlijk.

Met Because of you gaat het tempo omlaag. De timing van de piano maakt het een losjes klinkend nummer. Het arrangement haakt mooi in elkaar, waardoor een open filmisch beeld ontstaat. Deze track vormt daardoor een hoogtepunt op he album.

Met Magic touch gaat het tempo weer omhoog. De klank is weer luchtiger en gedreven. Soms doet de muziek vaag denken aan de soloalbums van Dire Straits’ Mark Knopfler. Hard times are coming is dramatischer zonder aan kracht in te leveren. You might not have seen the best of me is ook een up tempo nummer. Ondanks het hoge tempo verdwijnt echter het gevoel van urgentie en gaat de kaars van het album langzaam uit.

De aandacht krijgt Lone ook niet meer terug bij het stampende The liar of het luchtige Steady as a rock. Na een krappe 40 minuten is het laatste nummer voorbij. Dat lijkt op een gemiste kans. Met slechts één nummer dat boven de vier minuten uit komt lijken de nummers te weinig ruimte gekregen te hebben om zich te ontplooien en de vondsten in instrumentatie en arrangementen te laten uitkristalliseren. Extra jammer, want alle potentie en leuke nummers zijn zeker aanwezig.