Over een maand ligt de opvolger van Marillion’s bejubelde album F.E.A.R. in de winkels. Op An hour before it’s dark laten de heren horen dat ze nog altijd weten hoe ze een uitstekend album moeten maken. Ten opzichte van F.E.A.R. valt het op dat de liedjes meer herkenbare refreinen hebben en dat de muziek al in de eerste luisterbeurten meer blijft hangen. An hour before it’s dark klinkt daarnaast harder en meer uptempo.

Is dit album een verwijzing naar het laatste uur dat je als kind mocht buiten spelen voordat je naar huis moest? Of is het een verwijzing naar het gevecht tegen de tijd in verband met de klimaatcrisis? Of verwijst het naar de laatste minuten in iemands leven? Marillion legt opnieuw de tijdsgeest vast met onmiskenbaar kritische politieke en maatschappelijke teksten.

Be hard on yourself is een epische opener zoals alleen Marillion deze kan maken. Vol sfeerwisselingen en ritmische en harmonische overgangen blijft deze song de gehele tijd boeien. Direct, urgent en gejaagd klinkt Steve Hogarth in Reprogram the gene. De drums van Ian Mosley staan meet prominent in het geluidsbeeld en drijven de muziek naar voren. Het gejaagde van de song verandert halverwege, dan kruipt de muziek meer onderhuids en dreigend door om uit te bouwen naar een meeslepend einde.

Only a kiss is een kort interlude en heeft weinig om het lijf, maar is een mooie inleiding op de single Murder machines. Wellicht is dit de beste single van de band sinds Whatever is wrong with you (van Happiness is the road uit 2009). Een refrein dat als een ware oorwurm in je hoofd blijft zitten. De combinatie van iemand vermoorden met liefde en een omhelzing, drukt goed uit in welke vreemde tijd we nu leven.

De gevoelige kant van Marillion komt voor het eerst muzikaal naar buiten in de ballad The crow and the nightingale. De zong heeft een aantrekkelijke melodie die blijft meanderen rondom het interessante arrangement. Melancholiek klink Marillion in het uitgesponnen Siera Leone. Steve Rothery (gitaar), Mark Kelly (toetsen) en Pete Trewavas (bas) maken hier herkenbare klankdekens die doen denken aan eerder werk, maar daar tegelijkertijd in melodie en harmonie totaal niet op lijken.

Care sluit het album af. Startend met een stuwende bas en drum bouwt deze lange song uit tot een magistraal en emotioneel slotstuk. ‘You got to live. No one knows how much time we’ve got left‘ zingt Hogarth. In Care komt de titel van het album in de teksten naar voren.

An hour before it’s dark is een epos dat boeit van de eerste tot de laatste noot. Dit is een album voor een hoge notering in de eindejaar lijstjes.