Het nieuwe album van Pearl Jam is uit. Na onduidelijkheid over uitstel van deze release is het album vandaag toch bij de redactie op de deurmat gevallen. Gigaton heet het nieuwe album en het volgt Lightning bolt (2013) op.

Pearl Jam klink meeslepend en afwisselend op dit nieuwe album. De band trapt stevig rockend af met Who ever said en Superblood wolfmoon. De zang van Eddie Vedder klinkt getergd en geagiteerd.  Never destination en Take the long way (heerlijk ritme) rocken er lekker op los.

Met Dance of the Clairvoyants introduceert Pearl Jam de jaren tachtig in het bandgeluid. Talking Heads (en aan het einde van de track een vleugje Duran Duran) diende zo te horen als voorbeeld voor dit nummer. Inspiratie uit de popgeschiedenis komt op dit album meer terug. In Comes then goes klinkt Pearl jam bijna als The Who. Met name het gebruik van de akoestische gitaar en ritmiek lijken op die van van Pete Townshend. In Retrogade lijkt op R.E.M. ten tijde van Automatic for the people.

Messcherp klinkt Quick escape, waarbij een band als Muse niet ver weg is. Met stuwende (bas)gitaarriffjes en hoge achtergrondzang levert pearl jam hier een zeer goed nummer af. Allright en Seven o’clock vormen in het midden van het album een rustpunt. Het statige River cross sluit het album af. Het gebruik van het orgel doet denken aan de uitvoeringen zoals Neil Young zijn Mother Earth ten gehore brengt. Pearl jam bouw dit nummer uit tot een grootse weidse track.

Een heerlijk rockalbum van Pearl Jam. Gigaton staat met veel gevoel voor het verleden met beide benen in het heden en voelt urgent.

Eindoordeel: 9,0