Pixies – Beneath the Eyrie

Er was eens een tijd dat een nieuw album van de Pixies tot opwinding leidde. Eind jaren tachtig van de vorige eeuw waren Surfer Rosa, Doolittle, Bossanova en Tromp le monde, albums waarover gesproken werd. Over Beneath the Eyrie zal slechte een veel kortere tijd gesproken worden

De eerste twee nummers van Beneath the Eyrie klinken lekker. Dwarse melodieën en riffjes in de gitaar, een mooi afgerond geluid, de kenmerkende zang van Black Francis klinken als vanouds in In the arms of mrs. Mark of Cain. Na deze prima opener volgt Graveyard hill met stuwende gitaren, bas en drums. De prima vibe van de eerste twee nummers gaat echter daarna snel verloren.

Catfish Kate, This is my fate, Ready for love, Silver bullet, Long rider, Los surfers muertos, St. Nazaire, Bird of prey en Death horizon klinken verveeld en plichtmatig. De inspiratie, scherpe kantjes en urgentie zijn volkomen afwezig in deze songs. Het resultaat is slaapverwekkend. Alleen het kundig gecomponeerde Daniel Boone maakt nog enigszins indruk, maar dan is de plaat al te ver gevorderd om de luisteraar nog alert te krijgen.

Helaas geen nieuwe klassieker van de Pixies. Een plaat om snel weer te vergeten.

Eindoordeel: 4,5