Met een lekkere vette rif die de hele week niet meer uit je hoofd verdwijnt, begint Down the rabbit hole van Certain Animals. De titeltrack wint er geen doekjes omheen. Dit is een band vol zelfvertrouwen. De muzikale reis gaat van het gitaargeweld van de jaren ’70 terug naar de psychedelica van de jaren ’60, uiteraard in een goed passend hedendaags jasje.

Op het prijsnummer en de titeltrack Down The Rabbit Hole horen we ook de bluesharp van The Grand East zanger Arthur Akkermans. Waar de videoclip de lachers nog op de hand heeft met het roze konijn dat Rotterdam onlveiligmaakt, is dit album bloedserieus. Certain Animals wil zich bewijzen en doet dat op overtuigende wijze. De sound van de band klinkt als een mix van Claw Boys Claw en DeWolff. Ten opzichte van de eerdere singles (Midnight shaker en Image… bij een cd release zouden beide nummers als bonustracks uitstekend passen) heeft de band een geluid dat steviger in zijn schoenen staat.

Martin’s Mantle heeft een dromerige gitaar met daaroverheen passende driestemmige vocalen, ondersteund door een strijkkwartet (ingespeeld door violiste Anne Bakker). Shoot me tomorrow rockt daarintegen rechttoe rechtaan naar het open meezingbare refrein toe. De afwisseling is groot, maar dat is alleen maar een verrijking voor dit album. Roses galmt door de boxen en drijft op het aanstekelijke gitaarspel. Doormouse houdt de ingetogen spanning vast en doet bij vlagen denken aan The Last Shadow Puppets. Thijs van Leeuwen (zang en gitaar), Niels-Jan van Dijk (bas en zang) en Kees Braam (drums en zang) spelen bevlogen.

Een ongewoon goed debuut van deze Rotterdamse band. Certain Animals schuurt, rockt en heeft aanstekelijke nummers op deze (te) korte plaat. De redactie kijkt al uit naar de opvolger. Het album is te beluisteren via Spotify en iTunes en is alleen te koop bij hun optredens, dus dat is een goede reden om deze band live te gaan zien.

Eindoordeel: 9,0