Jack White weet de luisteraar telkens op het verkeerde been te zetten. Zo ook op zijn nieuwste album, Boarding house reach. Dat maakt het beluisteren van een nieuwe plaat van de Amerikaan telkens weer een avontuur.

Op het eerste gehoor is Boarding house reach een typische Jack White plaat, maar dan met meer elektronica. De knallende gitaarriffs zijn veelal vervangen door bliepende en vervormde melodieën. Veel herhalingen in de teksten en veel staccato en een strakke timing. De ingrediënten zijn al bekend sinds White met de White Stripes zijn eerste schreden zette op het muzikale wereldpodium, maar hij weet er telkens een nieuwe draai aan te geven.

Connected by love, Why walk a dog?, Corporation en Abulia and Akrasia vormen het openingskwartet. Hier pakt Jack White lekker uit met aanstekelijke nummers die een staalkaart vormen aan wat hij in huis heeft. In Over and over and over klinkt het hysterische van The Dead Weather terug. De meerstemmigheid ontregeld op een vervreemdende manier. Respect commander begint als een instrumentaal niemendalletje en groeit uit tot een dwingende uptempo ballad met een heerlijke snerpende gitaarsolo.

De samenhang van het hele album klinkt soms als een demo en de kortere nummers zijn niet zo puntig als we van White gewend zijn. Dat is jammer en doet afbreuk aan de vele goede momenten op dit album. Dit album is zware en verslavende luisterkost.

Eindoordeel: 7,5