Lenny Kravitz brengt vier jaar na Strut (2014) dit album uit als opvolger.

Met een aanzwellend akkoord opent Kravitz het album om vervolgens de eerste tekst over dit crescendo heen te zingen. Plots geen harmonieen meer, maar een medogenloze drummer die de a-capella zang begeleid. We can get it all together is de titel van de opener. Ook op Low staat de beat centraal en het refrein klinkt herkenbaar als Lenny Kravitz. De falsetto gilletjes en kreten tussendoor doen sterk aan Michael Jackson denken. Zo ontspoort dit nummer en lijkt het op een MJ-imitator die aan het werk is. Who really are the monsters? drijft op elektronische klanken, telkens herhaalde teksten en drums.

Raise vibration lijkt eindelijk een betere weg in te slaan en een herstart van het album. Een interessante start van het nummer (zang en gitaar in een verleidelijke groove) wordt gevolgd door een nummer zoals we die van Lenny Kravitz kennen. Het eerste echte liedje is Johnny Cash, pas vanaf dat moment lijkt Lenny Kravitz een lijn gevonden te hebben voor dit album. Here to love is een uitstekende powerballad met de love-and-peace boodschap die Kravitz telkens herhaald. It’s enough heeft een sexy groove en zo volgen leuke nummers elkaar op. 5 more days of summer en The majesty of love zijn dan de beste tracks.

Deze nieuwe Lenny Kravitz valt niet mee in de eerste luisterbeurten. Lekkere aanstekelijke grooves, maar ook onsamenhangend en zonder echt goede muzikale ideeën.

Eindoordeel: 6,0