Paul McCartney kent al een erg lange carrière vol hoogte en dieptepunten. Daar valt niets meer aan toe te voegen zou je denken. Hij bewijst het tegendeel. De start met de stationsgeluiden van Egypt station doet denken aan de opening van Sgt. pepper’s lonely heart club band, dat er daarna een gevoelige en kwetsbare ballad volgt bewijst dat McCartney in een andere levensfase zit.

De referenties aan The Beatles, Wings en zijn andere solowerk zijn niet op te sommen. Dat is niet erg, want McCartney geeft er een nieuwe draai aan. Come on to me en Fuh you zijn de ‘kwajongens’ liedjes met een schuine knipoog, die hij altijd al heeft geschreven. Toch zitten ook deze weer dagenlang in je hoofd. De liedjes klinken eenvoudig, maar zitten erg slim in elkaar. Paul McCartney speelt met de regels van songschrijven en buigt ze zijn kant op. De plaat opent met kortere liedjes van rond de drie minuten in verschillende sferen. McCartney houdt meteen de vaart erin en trekt de luisteraar aan boord van de trein.

‘The messsage is simple, it’s straight from my heart. And I know you’ve heard before, but what does it matter‘, zingt Paul McCartney in People want peace. Daar slaat hij de spijker op zijn kop. De muziek van McCartney klinkt als een oude bekende vriend die dezelfde anekdote weer eens verteld. Maar dat maakt helemaal niets uit, want het is een erg goed verhaal.

Naar het einde van de plaat toe verlaat McCartney de eenvoudige liedjes en maakt hij langere composities. Despite repeated warnings is een schitterend nummer met verschillende delen en spannende overgangen, maar het huzarenstuk is het drieluik Hunt you down / Naked / C-link. De vertraging met de gitaarsolo is een schitterend einde. Bij beide tracks is de link met Abbey Road of Band on the run eenvoudig gemaakt, maar toch zijn dit modernere invullingen. Op de reguliere plaat is dit de afsluiter. Tussen beide tracks zit heel slim nog een interlude, Station II, deze korte track suggereert samen met opener Egypt station de eenheid op dit album door weer rumoer van een station te laten horen.

Op de speciale editie voor de lokale platenzaak volgen nog twee bonus-tracks; Get started en Nothing for free. Ondanks dat de schijnbare eenheid van het album doorbroken (en het mooie slot) wordt zijn deze twee extra tracks zijn de gang naar de platenzaak zeer zeker waard. Get started is een straight forward gitaarliedje en had niet misstaan in de openingssectie van het album (het slot is een kleine twist in het nummer die je moet horen). Nothing for free klinkt moderner en opent met een vervormde stem en nadruk op de drums en bas om vervolgens terug te keren tot een McCartney-refrein.

Er kan maar één man op de wereld zulke popliedjes componeren en dat is Paul McCartney. Egypt station is een rijk album van een zeer ervaren liedjesschrijver. Niet vernieuwend, maar wel bevestigend dat McCartney al decennia lang aan de top staat.

Eindoordeel: 10