Snow Patrol is weer terug van een behoorlijke tijd weggeweest. Met Wilderness lever Snow Patrol een herkenbare plaat op. De sound van de band is niet verandert.

De opbouw in Life on earth is prettig als openingstrack. Vanuit een kleine akoestisch ingezette melodie groeit de song uit tot een stadion-meegalmer. Don’t give in is ook al zo’n prettig nummer. in Heal me doet de gitaargalm denken aan U2’s The Edge. Met Express is het eerste kwartet aan nummers in de herkenbare lijn. A dark switch is een subtiel ander nummer. Iets elektronischer en een beetje funkier, het zit hem in de details. What if this is all the love you ever get? is de ballad die het ritme van het album op het juiste moment onderbreekt. Hou de mobiele telefoons maar alvast klaar voor het concert.

Het slotkwartet nummers zetten het tempo er weer een beetje in. A youth written in fire is lekker dansbaar. Soon is een meer akoestisch statig en monumentaal nummer. Wild horses sluit aan bij het tempo en meezinggehalte van de openingsnummers, maar blijft iets langer kaler en de climax wordt subtiel iets uitgesteld. Afsluiter Life and death is meer elektronisch ondersteund en iets meer ontwikkeling in de sound van de band horen.

Eigenlijk hebben de mannen niets verandert aan het succesvolle concept. Slecht in de details zijn er ontwikkelingen. De nummers zijn uitermate geschikt om in grote zalen uit te voeren en de refreinen nodigen uit om mee te zingen. De band rondom zanger Gary Lightbody voegt weer veel nieuwe hits aan het oeuvre toe. Toch klinkt het nergens als een herhalingsoefening en dat is knap. De (artistieke) integriteit van de band blijft staan als een huis. Snow Patrol heeft een prettige en sympathieke aura om zich heen.

Snow Patrol doet weer mee met dit heerlijke ongecompliceerde rockalbum. Deze liedjes zullen nog vaak en door veel mensen meegezongen worden.

Eindoordeel: 9,0