Waylon heeft het goed voor elkaar. Alle publiciteit komt op het goede moment voor dit album. Hij is een van de coaches bij The Voice of Holland, gaat naar het Eurovisie Songfestival en heeft een week lang een voorselectie van songs gespeeld bij De Wereld Draait Door. Alle seinen op groen, nu alleen nog een goed album.

The world can wait voldoet aan de gewekte verwachtingen. Back together opent het album en zet de sfeer neer, Amerikaanse rock met een country-snik. Outlaw in ‘em is wel gelijk een topnummer op deze plaat. Het is te horen dat dit muziek is die echt bij Waylon past. Hij lijkt zijn identiteit gevonden te hebben. The world can wait is de afsluiter van het album (al volgen er op de cd-editie nog twee tracks zonder titel) en ook Thanks, but no thanks en That’s how she goes staan op dit album. Waylon heeft zijn week bij DWDD dus goed gebruikt om zijn album te promoten.

Shadows in the dark is een gevoelige emotionele ballad en Home heeft een heerlijk in het gehoor liggende melodie. Highway of heartache klinkt meer poppy met een lekkere beat eronder. De productie van het album is goed. Waylon trapt niet in de valkuil om een te glad geproduceerd album af te leveren en houdt de songs levendig. In She just want to play laat Waylon horen zich prima thuis te voelen in het rock-genre.

The world can wait is Waylons beste album tot nu toe. Op deze weg verder graag en op naar de winst op het songfestival.

Eindoordeel: 8,5