REVIEW: Daniël Lohues – Vlier

Skik is inmiddels al weer even geleden, maar Daniël Lohues heeft de draad sinds die tijd solo opgepakt. Lohues heeft zich met vele albums bewezen als liedjessmid en had tussendoor een zeer bekoorlijk Project met de Louisiana Blues Club. Met Vlier heeft hij weer een liedjesplaat in het Drents gemaakt.

Volle maone opent de plaat met een rijk arrangement. De sound is wat voller en meer als een popband dan Lohues tijdens zijn soloplaten eerder liet horen. In De witte wieben van ’t aole Saksenland vertelt Lohues zijn Drentse verhaal met verve. Van hier tot Tokyo klinkt als een gedreven blues. Lohues vertelt zijn verhaal zo vol met vuur dat je vergeet dat hij in het Drents zingt.

Daniël Lohues bewijst met dit album dat hij in een adem genoemd moet worden met de grootste Nederlandstalige singer-songwriters zoals Boudewijn de Groot, Ernst Jansz, Henny Vrienten en Frank Boeijen. Bij het horen van de verschillende meisjesnamen in Chantal gaat de gedachte heel even uit naar de opsomming van meisjesnamen in Doe Maar’s 1 nacht alleen. Lohues is melancholiek en blikt vol liefdevolle genegenheid terug op de genoemde meisjes.

Kwelt maakt iedere kwaal aanvaardbaar. A28 maakt zelfs een rijksweg nog tot pure poëzie. ’t Stöf is een prachtige ingetogen song. Daor kreijt gien haane naor is meer piano gedreven. Lohues geeft afwisseling, zonder de rode draad van het album uit het oog te verliezen. in Josephine beschrijft Lohues hoe hij achter een meisje ‘aanjaagt’. In Alles weer neij is alles wat hetzelfde blijft weer nieuw. Als je dat geloofwaardig en zonder twijfel kunt brengen geeft dat aan hoe kundig en goed Lohues is. Ieder liedje op dit album is vermeldenswaardig.

Mar ik heur hier is de titeltrack, waarin Lohues verklaart in Drenthe thuis te horen, tussen zand, veen, ‘ieken’ en vlier. Dit album hoort thuis in iedere huiskamer om de oren te betoveren. Vlier is een album dat in de lijn ligt van de grootste Nederlandse singer-songwriters. Een klassieker in de dop.

Eindoordeel: 9,0